Zalimler El Vurup Hep Şemşiri İlahi Sözleri

Düşdü Hüseyn atından sahrâ-yı Kerbelâ’ya,
Cibrîl var haber ver “Sultân-ı Enbiyâ”ya.

Zâlimler el urup hep şemşîr-i can-rübâya,
Kasd etdiler serâpâ “Evlâd-ı Mustafâ”ya,
Devrân olup müsâid ol kavm-i bî-hayâya,
Îsâl olundu bîdâd serhadd-i intihâya.

Kimler eder tehammül yâ Rab bu ibtilâya,
Âmâc edüb vücûdun bin nâvek-i kazâya,
Düşdü Hüseyn atından sahrâ-yı Kerbelâ’ya,
Cibrîl var haber ver “Sultân-ı Enbiyâ”ya.

Cûş eyleyüb belâya mânend-i mevc-i tûfân,
Keştî-i “Ehl-i Beyt”i kıldı şikest ü vîrân,
Maktûl olup serâser ashâb-ı âl-i zîşân,
Yektâ-rev oldu ol mâh çün âfitâb-ı rahşân.

Her yandan etdi savlet hınzîr-veş yezîdân,
Sertâbepâ vücûdun zahm eyleyüb kızıl kân,
Düşdü Hüseyn atından sahrâ-yı Kerbelâ’ya,
Cibrîl var haber ver “Sultân-ı Enbiyâ”ya.

Ashâb u âlinin hep kibârı vü sıgârı,
Bir bir kılub önünde azm-i huzûr-i Bârî,
Dil-teng edüb susuzluk tâ arşa oldu sârî,
Etfâl-i seyyidâtın feryâd-ı bî-karârı.

Her yüzden etdi tazyîk a’dâ o şehriyârı,
Âhir çıkub elinden dâmân-ı ihtiyârı,
Düşdü Hüseyn atından sahrâ-yı Kerbelâ’ya,
Cibrîl var haber ver “Sultân-ı Enbiyâ”ya.

Yârân olub serâpâ mest-i mey-i şehâdet,
Meydânda kaldı tenhâ ol mihr-i evc-i hâcet.
Bu hâl olub adûya sermâye-i cesâret,
Etrâfın aldı birden ol kavm-i pür-dalâlet.

Yetmiş iki yerinden mecrûh olub nihâyet,
Bundan ziyâde harbe Hakk vermeyüb icâzet,
Düşdü Hüseyn atından sahrâ-yı Kerbelâ’ya,
Cibrîl var haber ver “Sultân-ı Enbiyâ”ya.

Ol şâh-ı dîn-penâhı tenhâ görünce düşmân,
Etdi hücûm u savlet şiddetle her tarafdan.
Bir hâle vardı âhir zahm-ı hadeng-i âhen,
Mânend-i kasr-ı cennet cisminde oldu rûşen.

Envâ’-ı yârelerden her cânibinde revzen,
Kâzım olub nihâyet bî-tâb harb ederken,
Düşdü Hüseyn atından sahrâ-yı Kerbelâ’ya,
Cibrîl var haber ver “Sultân-ı Enbiyâ”ya.