Verme Kimseye Fırsat İlahi Sözleri

Girse menfaat araya,
Dakikada satarlar.

Verme kimseye fırsat,
Çelme takıp yıkarlar,
Çıkartıp dillerini,
Yılan gibi sokarlar.

Fırsatını gözlerler,
Arı gibi bizlerler,
Casus olup izlerler,
Türlü lakap takarlar.

Şerîat hakîkat ne,
Birdir hepsi bilene,
Şerîatten dem vurup,
Hakîkatten saparlar.

Lokma büyük yutamaz,
Verme sırrı tutamaz,
Girse menfaat araya,
Dakikada satarlar.

Hakk yolunda oturup,
Şeytân’a yoldaş olup,
Aşığa tuzak kurup,
Hep bâtılı tutarlar.

Şeytân kalbe girince,
Fitne fesat verince,
Şeytân’la bir olunca,
Kem gözlerle bakarlar.

Şeytân’dır insan sanma,
Tatlı diline kanma,
Avlar dalına konma,
Kafeslere tıkarlar.

Ehl-i irfân sevmezler,
Dâhî değer vermezler,
Yollarına girmezler,
Taşı fitne atarlar.

Görürsen bunlardan kaç,
Dilde îmân kalpte haç,
Çekinmezler bile hiç,
Kurşun dahi sıkarlar.

Çözemedim bu işi,
Şeytân gibi gidişi,
İstikâmet diyerek,
Hakk yolundan saparlar.

Hakk yolunda durarak,
Dâhî yüze gülerek,
Hoş selâm da vererek,
Gönülleri yıkarlar.

Ahi eğri yürüme,
Ayağını sürüme,
Sakın ha tökezleme,
Üzerine çökerler.

Biz böyle din görmedik,
Fitneye yer vermedik,
Nefsimizi sevmedik,
Şeytân başı çekerler.

Birkaç günlük dünyâda,
Düşmanlıktan ne fayda,
Olsalar da sefâda,
Mezara dek giderler.

Sırrı Kur’ân bilmeyip,
Hikmetleri görmeyip,
Âşıkları sevmeyip,
Aşk-ı Hakk’ı satarlar.

Eyâ Yunûsî boş ver,
Eden birkaç gün eder,
Kötülük edenleri,
Cehenneme atarlar.

Dost yatar düşman yatmaz,
Molla Kâsımlar bitmez,
Yunûsî yanlış yazma,
Şiirini yakarlar.