Tirmizî, Da’avat 53; EbûDâvud, Edeb 4

Hz. Muâz İbnu Cebel (radıyallahuanh) anlatıyor:

“İki kişi Resulullah (aleyhissalâtu vesselâm)’ın huzurunda birbirine hakaret ettiler. (Öyle ki) birinin yüzünde (diğerine karşı) öfkesi gözüküyordu. Resulullah (aleyhissalâtu vesselâm):

“Ben bir kelime biliyorum, eğer onu söyleyecek olsa, kendinden zuhur eden öfke giderdi; Eûzübillahi mineşşeytanirracim” buyurdular.”